Dlaczego Wojciech Malajkat nie kłania się po spektaklach?
Wojciech Malajkat to znany aktor filmowy i teatralny, reżyser, a także profesor akademicki. Początkiem września 2024 roku objął stanowisko dyrektora Teatru Współczesnego w Warszawie.
Osoby, które oglądały Wojciecha Malajkata na deskach teatru mogły zauważyć, że nie kłania się po spektaklu, a stoi wyprostowany i uśmiecha się. Skąd taka decyzja? W rozmowie z portalem Plejada mężczyzna zdradził powód.
„Od wielu już lat nie zginam się wtedy, gdy publiczność bije brawo i dziękuje aktorom i aktorom za spektakl. Zainspirował mnie do tego Luciano Pavarotti. Oglądałem wspaniałe koncerty z jego udziałem. Gdy się kończyły, ludzie nagradzali go oklaskami, a on nie kłaniał się, tylko wychodził na środek z wielką chustką, promiennie się uśmiechał i szeroko otwierał ramiona. Nie chciałem robić tego samego, bo uznałem, że ten konkretny gest zarezerwowany jest dla Pavarottiego, ale dało mi to do myślenia” – przyznał Wojciech Malajkat.
Podczas każdego spektaklu ponoszę emocjonalne, fizyczne i psychiczne koszty. Widzowie zresztą też. Na tym polega teatr. Naprawdę ciężko pracuję na scenie. Tak więc po wszystkim, jeśli słyszę oklaski i czuję, że dałem radę, staję przed widownią i się uśmiecham. No, chyba że nie mam do tego powodów, to uśmiech nie pojawia się na mojej twarzy.
Andrzej Seweryn i Grzegorz Turnau poszli w ślady Wojciecha Malajkata
Wojciech Malajkat wyznał także, że nie kłania się od wielu lat, gdyż kojarzy mu się to z „proszeniem o jałmużnę”. „Poza tym, jeśli bym się kłaniał, nie widziałbym przez cały czas radości wypisanej na twarzach publiczności” – powiedział szczerze. Jednocześnie wyznał, że jego koleżanki i koledzy po fachu często go o to pytają.
Takim sposobem Wojciech Malajkat przekonał już do nie kłaniania się Andrzeja Seweryna, z którym grał w Teatrze Polskim w spektaklu „Deprawator”. Gdy występowali razem, stawali obok siebie i razem się nie kłaniali. Również Grzegorz Turnau przejął ten zwyczaj.
Z tego, co wiem, nikt na to nie narzeka, nikomu to nie przeszkadza. Zdaję sobie sprawę z tego, że ludzie przyzwyczajeni są do pewnej tradycji – to znaczy, że najpierw aktorzy grają, a potem nisko się kłaniają. Ale mamy XXI w. Może warto to zmienić? Nie zamierzam jednak robić żadnej rewolucji w tej sprawie. Jedynie rzucam niewielką propozycję.
